Sita Ramam Review: మూవీ రివ్యూ: సీతారామం

టైటిల్: సీతారామం
రేటింగ్: 2.75/5
తారాగణం: దుల్కర్ సల్మాన్, మృణాల్‌ ఠాగూర్‌, రష్మిక మందన్న, సుమంత్, తరుణ్ భాస్కర్, భుమిక చావ్లా, గౌతం వాసుదేవ్ మీనన్, వెన్నెల కిషోర్, మురళి శర్మ, ప్రకాశ్ రాజ్, శత్రు తదితరులు
కెమెరా: పి. ఎస్. వినోద్, శ్రేయాస్ కృష్ణ
ఎడిటర్: కోటగిరి వెంకటేశ్వర రావు
సంగీతం: విశాల్ చంద్రశేఖర్
నిర్మాత: అశ్వినీదత్
దర్శకత్వం: హను రాఘవపూడి
విడుదల: 5 ఆగస్టు 2022

ప్రశాంతమైన టైటిల్, రణగొణధ్వనులు లేని పాటలు, కంటికింపుగా ఉండే క్లాస్ హీరో హీరోయిన్లు..అంతలోనే ఒక యుద్ధ నేపథ్యం, ఏదో ఉత్తరం, చిన్నపాటి థ్రిల్ ఎలిమెంట్…ఇది ట్రైలర్ చూడగానే కనిపించినవి.

పేరున్న బ్యానర్, విషయమున్న దర్శకుడు, పెద్ద తారాగణం కనుక సహజంగానే క్లాస్ ప్రేక్షకుల దృష్టైతే పడింది.

“మహానటి” తీసిన బ్యానర్ కనుక ఆ స్థాయిలో ఏదో సర్ప్రైజ్ జరుగుతుందన్న అంచనాలు ఈ చిత్రంపై విడుదల ముందు వరకు మీడియా వర్గాల్లోనూ, క్లాస్ ప్రేక్షకుల్లోనూ ఉన్నాయి. ఇప్పుడవి ఎలా ఉన్నాయో చూద్దాం.

“లెటర్స్ టు జూలియట్” అనే 2010 నాటి సినిమాలోని పాయింట్ తో “మహానటి” ఫార్మాట్ ని తూచా తప్పకుండా రాసుకున్న స్క్రిప్ట్ ఇది. అందులో విజయ్ దేవరకొండ-సమంత సావిత్రి గురించి తెలుసుకోవడానికి బయలుదేరినట్టు ఇందులో తరుణ్ భాస్కర్, రశ్మిక సితామహాలక్ష్మి ఆచూకీ తెలుసుకోవడానికి బయలుదేరతారు. వాళ్లున్నది 1985లో. వాళ్ల పని ఆమెకు 1965 నాటి ఉత్తరం అందజేయడం. ఎవరిదా ఉత్తరం? ఏమా కథ? ఆ ఉత్తరంలో ఉంది? ఈ ప్రశ్నలకి సమాధానాలు ఒక్కొక్కటిగా తెలుస్తుంటాయి క్లైమాక్స్ వరకు. 

రామ్ అనబడే ఒక ఆర్మీ ఆఫీసర్ కి, అతను కాపాడిన కొందరు వ్యక్తులకి మధ్యలో నడిచే కథే ఈ “సీతారామం”. 

కథంతా పీరియడ్ బ్యాక్ డ్రాపే. 1985 కాసేపు, 1965 కాసేపు. వింటేజ్ ఆర్ట్ వర్క్, కాస్ట్యూమ్స్, మెకప్ అన్నీ బాగానే కుదిరాయి. చూడడానికి చాలా రిచ్ గా ఉంది. నిర్మాణ విలువల విషయంలో అస్సలు తక్కువ చెయ్యలేదు. 

సినిమా ఎలా ఉందని అడిగితే వింటేజ్ కారు ప్రయాణంతో పోల్చి చెప్పొచ్చు. వింటేజ్ కారులో ప్రయాణం బాగానే ఉంటుంది కానీ, బొత్తిగా స్పీడ్ ని 40 దగ్గర లాక్ చేసినప్పుడే నీరసమొస్తుంది. ఈ సినిమా చూస్తున్న అనుభవమూ అలాంటిదే. ప్రధమార్థంలో చాలాసేపు కథ స్పీడుగా నడవక అక్కడక్కడే తచ్చాడుతూ ప్రేక్షకుల్ని ఒకరి మొహాలు ఒకరు చూసుకునేలా చేస్తుంది. కానీ క్రమంగా స్పీడందుకుంది. అంటే నలభై స్పీడల్లా 60 అయ్యిందన్నమాట. అప్పటికి ప్రేక్షకులు అలవాటు పడి ఈ బండి ఇంకింతకంటే స్పీడు వెళ్లదని గ్రహించి సర్దుకుపోతారు. 

సహజంగా ఏ సినిమా అయినా ప్రేక్షకుల అటెన్షన్ ని లాగేసుకోవాలి. కానీ కొన్ని మాత్రం అటెన్షన్ తో ఓపిగ్గా చూస్తేనే బాగుంటాయి. అలా చూసేవాళ్లకి ఫీల్ గుడ్ సినిమా టైపులో బాగానే ఉంటుంది ఈ చిత్రం. 

ఇక మ్యాటర్లోకి వెళితే…

త్యాగం, ధైర్యం, దేశభక్తి, వృత్తిపట్ల అంకితభావం, సీనియర్స్ పట్ల గౌరవం ఉన్న పాజిటివ్ గుణాలున్న ఒక ఆర్మీ ఆఫీసర్ మన హీరో. ప్రాణభయం, స్వార్థం, జూనియర్స్ పట్ల అసూయ, కుళ్లుగుణం ఉన్న మరొక ఆర్మీ ఆఫీసర్ కూడా ఉంటాడు. వీళ్లిద్దరి మధ్యలో ట్రాక్ నడుస్తుంది. ఈ సెట్టింగ్ బీ టెన్ ట్రాక్ అయినా బాగానే ఉంది. 

కథగా తీసుకుంటే ఇది విషాదాంతం. ప్రేమికుడిగా కంటే గౌరవింపదగిన వ్యక్తిగా ఉంటుంది ఇందులోని హీరో పాత్ర చిత్రణ. ఇలాంటి హీరోయిజం తెరమీద చాలా అరుదుగా కనిపిస్తుంటుంది. ధీరోదాత్త లక్షణాలతో కథానాయకుడి పాత్రను మలచడం, ఎక్కడా వెకిలితనం కానీ, అశ్లీలం కానీ, అతి కానీ లేకుండా పాత్ర ఔచిత్యాన్ని నిలపడం బాగుంది. 

ఒక బయోపిక్ తరహాలో నడుస్తూ చివరికి రామ్ అనే వ్యక్తి నిజంగా ఉన్నాడేమో లాంటి భ్రమను కూడా కల్పిస్తుంది క్లైమాక్స్. 

టెక్నికల్ గా తీసుకుంటే కెమెరా వర్క్ కి, ఆర్ట్ కి, కాస్ట్యూమ్స్ కి ఫుల్ మార్క్స్ వేసుకోవచ్చు. ఎటొచ్చీ స్క్రిప్ట్ లో లూజ్ ఎండ్స్ మాత్రం చాలానే ఉన్నాయి. రైల్లో సునీల్ కామెడీ అస్సలు నవ్వు రాలేదు. అలాగే వెన్నెల కిషోర్ కామెడీ కూడా అతికీ అతక్కుండా ఉంది. మిలిటరీ ఎపిసోడ్స్, క్లైమాక్స్, హీరో హీరోయిన్స్ మధ్యలో నడిపిన రొమాంటిక్ ట్రాక్ బాగున్నాయి. 

పాటలు క్లాస్ ఆడియన్స్ మెచ్చే విధంగా ఉన్నాయి. “ఇంతందం”, “ఓ సీతా” పాటలు వినడానికి ఇంపుగా ఉన్నాయి. ఎస్.పి చరణ్ గాత్రంలోని స్పష్టత ఎస్.పి.బాలసుబ్రహ్మణ్యాన్ని గుర్తు చేస్తాయి. మరో రెండు పాటలు కూడా వంక పెట్టడానికేం లేదు. 

బ్యాక్ గ్రౌండ్ స్కోర్ మాత్రం జస్ట్ ఓకే. ఒక పొయెటిక్ ఫీల్ ని మెయింటేన్ చేస్తూ సాగింది కానీ సినిమా లెంగ్త్ ఎక్కువగా ఉన్న ఫీలింగొచ్చింది. దానికి నేపథ్య సంగీతం కావల్సినంత బలంగా లేకపోవడం కూడా ఒక కారణం. 

నిర్మాతల దృష్టిలో అది బహుశా సేఫ్ గేం అనుకోవచ్చు. కానీ దర్శకుడి తాలూక స్వయం ప్రతిభ బయట పెట్టుకోవడానికి అనుకరణలు తోడ్పడవు. అయినప్పటికీ సినిమా విజయం సాధించే అవకాశాలు లేకపోవు. జయాపజయాల సంగతి పక్కనపెట్టి కంటెంట్ గురించి మాట్లాడుకుంటే విషయం ఇది. 

దుల్కర్ సల్మాన్ తన క్యారెక్టర్ కి పూర్తిగా న్యాయం చేసాడు. ఈ సినిమాకి హైలైట్ అతనే. అతను తప్ప ఇంకెవరు ఈ క్యారెక్టర్ కి న్యాయం చేయగలరు అంటే తట్టడం కష్టం. 

మృణాల్ సేన్ చూడ్డానికి బాగుంది, చెయ్యాల్సిన విధంగా నటన కూడా చేసి మెప్పించింది. క్లైమాక్స్ పోర్షన్ లో అయితే మరింత బాగా చేసింది. 

క్యాస్టింగ్ పరంగా హీరో, హీరోయిన్స్ ఇద్దరూ యాప్ట్. 

సుమంత్ కి మంచి నెగటివ్ క్యారక్టరే దొరికింది. అతిథిపాత్రలో ఒక సీన్లో భూమిక కనిపించింది. పాకిస్తాన్ ఆర్మీ ఆఫీసర్ గా శరత్ ఖేదేకర్ ది కూడా కీలకపాత్రే. రష్మిక మాత్రం ఇన్నాళ్లూ తాను వేసిన పాత్రలకి పూర్తి భిన్నంగా కీలకమైన సపోర్టింగ్ రోల్ లో కనిపించింది. తరుణ్ భాస్కర్ మాత్రం తెర మీదున్నంత సేపూ తన హైద్రాబాదీయాసతో ఆకట్టుకున్నాడు. నటుడిగా బిజీ కావడానికి అన్ని లక్షణాలూ ఉన్నాయి తనలో. 

దర్శకుడు క్లైమాక్స్ లో రెండు ట్విస్ట్స్ ని హ్యాండిల్ చేసిన తీరు బాగుంది. 

ఇలాంటి సినిమాలు ఓటీటీల్లో పార్ట్ పార్టులుగా చూడ్డానికి బాగుంటాయి తప్ప సినిమా హాల్లో అంతసేపు కూర్చుని ఆస్వాదించే ఓపిక నేటి ప్రేక్షకులనుంచి ఆశించడం కష్టం. అంటే ఇలాంటివి గతంలో రాలేదా, ఆడలేదా అంటే విషయం అది కాదు. ఈ రకం సినిమాల్ని ఆదరించే ఆడియన్స్ ఎక్కువమంది ఇళ్లల్లోంచి బయటకు రావట్లేదు. కనుక ఇది ఓటీటీలోనూ, టీవీలోనూ హిట్టయ్యే సినిమా. 

అయినప్పటికీ క్లాస్ టేస్ట్ ఉండి, థియేటర్ల బాగుకోసం చూడాలనుకునే వారు ఈ వీకెండ్ మీ అభిమాన థియేటర్లలో చూడొచ్చు. 

బాటం లైన్: క్లాస్ ఆడియన్స్ కోసం