అమెరికాలోని కొందరు తెలుగోళ్ల చీకటి చరిత్ర

అమెరికాకి తెలుగువాళ్లు వెళ్లడమనేది 1970ల నుంచీ ఉన్నా ఆ సంఖ్య అప్పట్లో బహుతక్కువగా ఉండేది. ఆ తరంలో ఎక్కువగా డాక్టర్లు, ఇంజనీర్లే వెళ్లేవారు. 

1985-90ల్లో ఒక స్కాం జరిగేది. అదేంటంటే ఇండియా నుంచి అమెరికా వెళ్లే తెలుగు డాక్టర్లు కొందరు అమెరికన్ సిటిజెన్స్ అయిన అమ్మాయిల్ని పెళ్లి చేసుకునే వారు. ఆ వివాహం వల్ల సంక్రమించే గ్రీన్ కార్డ్ రాగానే విడాకులిచ్చేసేవాళ్లు.

ఎందుకంటే అమెరికాకి డాక్టరుగా వెళ్లి స్థిరపడడం అంత తేలిక కాదు. ఏ గుంటూరు మెడికల్ కాలేజీలోనో చదివి ఎంబీబీయస్ పట్టా పొందినా, దాంతో అమెరికాకి వెళ్లడం సాధ్యపడదు. స్టెప్-1,2,3 అని మూడు లెవెల్స్ లో పరీక్షలు రాయాలి. అందులో టాప్ స్కోర్స్ రావాలి. ఆ స్కోరుతో అమెరికాలో పీజీ చెయ్యాలి. ఆ తర్వాతే డాక్టర్ వృత్తి మొదలు. సామర్ధ్యమున్నవాళ్లకి సరేకానీ లేకపోతే అది అంత ఆషామాషీగా తేలే వ్యవహారం కాదు.  

అందుకే షార్ట్ కట్ ఈ అమెరికా పెళ్లి. దాంతో ముందు గ్రీన్ కార్డ్ చేతికొచ్చి సెటిల్మెంట్ వచ్చేస్తుంది. తర్వాత నెమ్మదిగా పరీక్షలు రాసుకుని గట్టెక్కడమా లేక అది అయ్యే పని కాదని తెలిస్తే ఏ వ్యాపారమో పెట్టుకోవడమా అనేది వేరే సంగతి. 

ఈ తరహా పెళ్లిళ్లల్లో రెండు రకాలుండేవి. డాక్టర్ సంబంధం కదా అని అమెరికాలో సెటిలైన తెలుగు వాళ్లు తమ పిల్లలకిచ్చి పెళ్లి చేసేవారు. పెళ్లికొడుకు యొక్క ప్లాన్ వాళ్లకి తెలిసేది కాదు. గ్రీన్ కార్డ్ వచ్చేవరకు కాపురం చేసి తర్వాత కంపాటిబిలిటీ ఇష్యూస్ చెప్పి విడాకులిచ్చేవాడు. 

కొందరు మాత్రం ఇటువంటి కుట్రతో పెళ్లి చేసుకున్నా అమ్మాయి నచ్చో, వదిలేస్తే పాపమనో భావించి కంటిన్యూ అయిపోయినవాళ్లు ఉన్నారు.

ఇదొక రకమైతే…రెండో రకం పూర్తిగా కమర్షియల్. ఏ అమెరికన్ సిటిజన్ అయిన తెల్ల లేద నల్ల జాతీయురాలిని లైనప్ చేసుకుని ఆమెకి డబ్బిచ్చి, రిజిస్టర్ మ్యారేజ్ చేసుకుని గ్రీన్ కార్డ్ కి అప్లై చేసేవాళ్లు. ఆ కార్డు రాగానే ఇంకాస్త డబ్బిచ్చి ఆమెకు విడాకులిచ్చేవాళ్లు. ఈ తరహా పనులకి కూడా కొన్ని చిన్న స్థాయి కన్సల్టెన్సీలు సీక్రెట్ గా నడిచాయి అప్పట్లో.  

క్రమంగా సాఫ్ట్ వేర్ ప్రభంజనంతో లెక్కలేనంతమంది జనం అమెరికాకి వలస వెళ్లడం ప్రారంభమయ్యింది. 1990ల్లో ఈ ఊపు బాగా మొదలయ్యింది. 

ఆ సమయంలో ఇంజనీరింగ్ సెర్టిఫికేట్ పొందడం అంత తేలిక కాదు. ఇండియాలో ఇప్పుడునన్ని ఇంజనీరింగ్ కాలేజీలే ఉండేవి కావు. కష్టపడి చదివి, ట్యాలెంటుతో ఇంజనీరింగ్ పట్టా పొందగలిగితే సరే. లేకపోతే వేరే మార్గమేంటి?  ఏదో రకంగా ఇవ్వాల్సిన వాళ్లకి డబ్బిచ్చి దొంగ సర్టిఫికేట్ సంపాదించి దాంతో అమెరికాకి వెళ్లే ప్రయత్నాలు చేసారు అప్పట్లు వందలాది మంది తెలుగువాళ్లు. 

ఉద్యోగం లేకపోయినా అమెరికన్ హెచ్1బి వీసా సంపాదించుకోగలిగే రోజులవి. ఆ విధంగా అమెరికాలో ల్యాండైన తెలుగువాళ్లల్లో కొందరికి ప్రయత్నం మీద ఉద్యోగాలొస్తే చాలామందికి వచ్చేవి కావు. 

సర్టిఫికేట్ చేతిలో ఉన్నా బుర్రలో విషయముందో లేదో ఉద్యోగమిచ్చేవాడికి తెలిసిపోతుంది కాబట్టి అంత తేలిగ్గా ఉద్యోగాలు దొరికేవి కావు. వచ్చినా తుమ్మితే ఊడే ముక్కులాగ ఊడిపోయేవి. 

ఆ సమయంలో ఇక ఉద్యోగాల్ని నమ్ముకోవడం కష్టమని నెమ్మదిగా ఆడ్-జాబ్స్ చేసుకుంటూ, చిన్నగా వ్యాపారాల్లోకి దిగారు. వ్యాపారం అంటే ఏదో అనుకోక్కర్లేదు.

తెలివితో పనిలేని, తెగింపుతో మాత్రమే పని ఉన్న బాడీషాపింగ్ కన్సెల్టెన్సీలు నడపడం మొదలుపెట్టారు. దీనికి తెలివి ఎందుకు అంతగా అవసరముండేది కాదంటే అమెరికా వెళ్లాలనే కోరిక ఇండియాలో చాలామందికి ఉండేది. కనుక తమ వ్యాపారానికి తెలివిగా ప్రచారం కల్పించుకోవాల్సిన అవసరం ఉండేది కాదు. అలా అవసరం ఫీలయ్యి సంప్రదించేవాళ్ల నుంచి డబ్బు తీసుకుని కావాల్సిన దొంగ సర్టిఫికేట్లు సృష్టించి అమెరికాలో ల్యాండ్ చేయించేవాళ్లు. తాము అక్కడికి ఎలా వచ్చిపడ్డారో అదే మార్గంలో వేలాది మందిని అమెరికాకి చేర్చారు. అలా దొంగ సర్టిఫికేట్లు చేయించడమనే తెగింపే వాళ్లని సంపన్నుల్ని చేసింది. 

అమెరికాకి ఏదో రకంగా మ్యాన్ పవర్ కావాలి కనుక ఇండియా నుంచి వచ్చేవి దొంగ కాగితాలా, అసలు కాగితాలా అనే స్క్రూటినీ పెద్దగా జరిగేది కాదు అమెరికాలో. 

మొత్తానికి అలా సంపాదించిన భారీ సంపాదనతో నెమ్మదిగా రియల్ ఎస్టేట్ లో దిగడం, కుదిరితే ఏ రెష్టారెంటో పెట్టుకోవడం..ఈ విధంగా సంపన్నులవుతూ వచ్చారు. 

నెమ్మదిగా గ్రీన్ కార్డు, ఆ  తర్వాత అమెరికా పౌరసత్వం సంపాదించుకోగలిగారు. 

సంపాదించిన డబ్బుతో సినిమా వ్యాపారంలోకి దిగి, లాభమో నష్టమో భరిస్తూ పాపులారిటీని మాత్రం ఎంజాయ్ చేయడం మొదలుపెట్టారు. కొందరు రాజకీయాల్లో తమ ఉనికి చాటుకునే పనితో తెలుగు నేల మీదకి వచ్చి పార్టీలకి ఫండ్స్ ఇచ్చి ఎమ్మెల్యే టికెట్ ఆశించే స్థితికి వచ్చారు. కొందరు తెలుగు నేల మీద రియాల్టర్స్ గా ఎదిగారు. 

అందరూ అని కాదు కానీ ఈ మార్గంలో అమెరికాకి వెళ్లి సంపాదించుకున్న, సంపాదిస్తున్న కొందరు చిత్రసీమలో నిర్మాతలుగా కూడా ఉంటున్నారు. ఇక్కడ సినిమాల్లో ఎన్ని కోట్లు నష్టపోయినా వాళ్ల కన్సల్టెన్సీ బిజినెస్సులు ఆ నష్టాల్ని పూడుస్తున్నాయని కొందరు చెబుతున్నారు. 

వీరిలో కొందరి గత చరిత్ర తరచి చూస్తే ఇండియాలో కాలేజ్ డ్రాపౌట్లు అని కూడా తెలిసింది. కానీ దొంగ కాగితాలతో అమెరికా చేరి తమ సామ్రాజ్యం తాము నిర్మించుకున్నారు. 

అందుకే ఈ ఎన్నారై రాజకీయనాయకుల్ని, రియల్ ఎస్టేట్ వారిని, సినిమా నిర్మాతల్ని కదిపితే అమెరికన్ ఏక్సెంట్ తో కూడినా సంభాషణ కూడా చేయలేరు. అమెరికాలో పాతికేళ్లుగా ఉంటున్నా తప్పుల్లేకుండా ఇంగ్లీష్ కూడా మాట్లాడలేరు. 

ఎందుకంటే వాళ్లు చేసిన వ్యాపారాలు కూడా అమెరికన్ జనంతో గ్లోబల్ ప్లాట్ఫాం మీద చేసినవి కాదు! కేవలం అమెరికాకి వలస వెళ్లే తెలుగువాళ్లతోనే కదా వాళ్లకి పని! అందుకే పెద్దగా ఆంగ్లభాషా పరిజ్ఞానం కూడా వాళ్లకి అవసరం పడలేదు. 

అయితే ఈ మధ్యన అమెరికాకి వేల సంఖ్యలో వెళ్తున్న తెలుగు విద్యార్థులు, వాళ్లకి పోర్ట్ ఆఫ్ ఎంట్రీలో ఎదురైన సమస్యలు విస్తృతంగా ప్రచారమవడంతో…ఆ తీగా ఈ డొంకా లాగితే ఈ తెలుగువారి కన్సెల్టెన్సీల భాగోతం కూడా వినాల్సొచ్చింది. 

వీరికి తెలుగు రాజకీయాలకి, తెలుగు చిత్ర పరిశ్రమకి లింకుండడం మరింత ఆసక్తి కలిగించింది. ఎంత అమెరికాలో కన్సెల్టెన్సీ వ్యాపారం ద్వారా సంపాదించిన డబ్బే అయినా, ఆ డబ్బుతో తెలుగు సినిమాలు తీస్తున్నా, తెలుగు రాజకీయాల్లో ఖర్చులు చేస్తున్నా అదంతా వాళ్ల తెలుగు క్లైంట్స్ సొమ్మే! భారతదేశంలోని డబ్బే అమెరికా చేరి, ట్యాక్సుల్లో భారీగా కోల్పోయి మళ్లీ ఇండియాకి ఇలా పెట్టుబడుల రూపంలో వస్తోందని సర్దిచెప్పుకోవాలంతే! 

హరగోపాల్ సూరపనేని